| Wkład Poznaniaków do kultury światowej. Część III - Dobrawa i Jordan |
|
|
| Autor: Mateusz Hurysz | |
|
Streszczenie Poznaniacy w kulturze światowej "Przedmiotem kultury będzie wszystko to, co przyjmie czysty i szlachetny skarbiec ludzkości, co odrzuci to znaczy, że nigdy nim nie było. Historia nie raz pokazała, co przetrwało, a co zginęło w czeluściach i mrokach przeszłości" Trzymając się przyjętych kryteriów można rzec, że zarówno Dobrawa Przemyślidka, jak i biskup Jordan, byli Poznaniakami z wyboru, nie z urodzenia. W tym wypadku nie ma znaczenia, że nie znamy miejsc i dokładnych dat urodzenia tych dwóch osób. Wiadomo na pewno, że nie urodziły się ani w Poznaniu, ani w Wielkopolsce. Więcej na ziemiach, które potem określano mianem polskich. Dlaczego możemy zaliczyć te dwie historyczne postacie w poczet Poznaniaków? Otóż biskup Jordan uważany jest za pierwszego biskupa poznańskiego (np. wg Thietmara, czy Długosza) nawet, jeśli to nie będzie w sensie formalnym, to choćby użytkowym. Należy pamiętać, że w początkach XII w. tytuł ,,biskup polski’’ był stosowany jako synonim ,,biskupa poznańskiego’’(Gall Anonim). Więc jedno nie wykluczało drugiego. Z kolei Dobrawie przypisać można jej poznańskość między innymi za założenie kościoła Panny Marii na Ostrowie Tumskim w Poznaniu. Nie przypadkowo w tym numerze zostały połączone dwie niezwykle ważne osoby w długotrwałym procesie chrystianizacji powstającego państwa Polskiego. Nie bez powodu niektórzy historycy uważają na podstawie przekazów źródłowych, że początkowo był kapłanem towarzyszącym Dobrawie, przybyłej do Polski w 966 r. żonie Mieszka I (w orszaku ślubnym Dobrawy przybyli na ziemie polskie chrześcijańscy duchowni – przypuszcza się, że wśród nich mógł być właśnie Jordan). Dobrawa poprzez fundację kościołów i udział w nakłonieniu męża do przyjęcia chrztu 966 r. (pomijając osądy, że przyjęcie chrześcijaństwa przez Mieszka I było jednym z punktów porozumienia polsko-czeskiego i umniejszając przez to rolę Dobrawy w nawróceniu męża jak przedstawiali kronikarze średniowieczni), a Jordan przez wypełnienie swojej posługi misyjnej na terenie pogańskich ziem polskich. Nie ma żadnych wątpliwości, że rola księżniczki Dobrawy i biskupa Jordana w II połowie X w. na terenach powstającej Polski była przełomowa w kształtowaniu, wraz z władcą Mieszkiem I, przyszłości Polski. Dzisiejsze dziedzictwo to ponad dziesięciowiekowa spuścizna wartości łacińsko-chrześcijańskich sięgająca swoimi korzeniami średniowiecza, która jest związana z posługą i działalnością dwóch historycznych i zasłużonych osób dla Europy oraz ówczesnego świata. Mateusz Hurysz |