17 Styczeń |
18 Styczeń |
|---|---|
1575 - Odbyły się w katedrze poznańskiej uroczystości żałobne w związku ze śmiercią biskupa poznańskiego Adama Konarskiego z Kobylina, który zmarł w Ciążeniu w dniu 1 XII 1574 r. "Wśród niezmiernie okazałych ozdób i ceremonii pogrzebowych wszedł na ambonę jeden z uczonych jezuitów poznańskich i w pięknej mowie przedstawił słuchaczom zasługi zmarłego dla kraju i kościoła położone". Staraniem kapituły w roku 1577 wystawiono biskupowi nagrobek w katedrze dłuta snycerza krakowskiego. Transportem nagrobka do Poznania zajął się scholastyk poznański Stanisław Kuniński. 1778 - "Dnia 17 stycznia Grecy, którzy nabożeństwo swoje w kamienicy Garczyńskiego w rynku odprawiali, poszli w uroczystej procesji, przy asystencji wojska rosyjskiego, na most Wielki - ku przedmieściu św. Rocha -i przy strzelaniu z ręcznej broni i armat pop poświęcił rzekę Wartę. Była to uroczystość kościoła wschodniego, której podobno mieszkańcy Poznania już nigdy więcej nie widzieli". 1895 - Powołanie w Poznaniu czasopisma "Przewodnik Katolicki". (więcej na Jego temat) 1898 - Zmarł w Poznaniu Jan Marceli Motty. Wybitny nauczyciel, pamiętnikarz i felietonista. Życie jego zakończyło się w wieku osiemdziesięciu lat. Motty urodził się w stolicy Wielkopolski w dniu 5 VI 1818 roku. Nauki pobierał w gimnazjum Marii Magdaleny oraz na Uniwersytecie Berlińskim. Z wykształcenia był filologiem klasycznym. Po ukończeniu nauki na Uniwersytecie początkowo wykładał w szkole realnej w Międzyrzeczu, a następnie w gimnazjum Marii Magdaleny i w poznańskiej szkole realnej. Motty zasłynął głównie jako autor publikowanych na łamach "Dziennika Poznańskiego" Listów Wojtusia, które to Listy były pełnymi humoru tygodniowymi pogadankami o sprawach poznańskich, a także uroczych Przechadzek po mieście, niezastąpionego źródła do dziewiętnastowiecznych dziejów Poznania. (więcej na Jego temat) 1915 - Ukazała się na łamach poznańskiej prasy odezwa pt. Głodnym i bezdomnym wzywająca do pomocy ofiarom wojny w Królestwie (zabór rosyjski). W odezwie można było przeczytać m. in. co następuje: "Nieść pomoc naszym bezdomnym jest w czasach dzisiejszych nie tylko obowiązkiem, lecz potrzebą serca. Wołamy więc do całego społeczeństwa. Wzywamy gorąco wszystkie stowarzyszenia, odzywamy się szczególnie do towarzystw kobiecych po wsiach, miastach i miasteczkach o pomoc. Długie wieczory zimowe nadają się do zgromadzeń wspólnych i wspólnego szycia. Przygotujmy jak największe zapasy ciepłej odzieży dla mężczyzn, kobiet i dzieci. Tysiące braci naszych cierpi -spieszmy z pomocą ocierać łzy i koić ból". Na konto Banku Związku Spółek Zarobkowych w Poznaniu zaczęły napływać tysiące marek, a na adres Felicjanowej Niegolewskiej (Poznań, plac Królewski 6) wiele sztuk odzieży. Wśród datków pieniężnych ogłaszanych w prasie codziennej spotkać było można obok nazwiska ofiarodawcy i kwoty również uwagę: "wygrane w karty". 1919 - Dzięki staraniom prezydenta miasta Poznania Jarogniewa Drwęskiego (więcej na Jego temat) powołano do życia Operę Poznańską. |
1910 - Oddano do użytku aulę Królewskiej Akademii (obecnie Aula Uniwersytecka). 1946 - Zmarł Feliks Nowowiejski, kompozytor, dyrygent i pedagog, niezwykle silnie związany z Wielkopolską. Urodził się w 1877 roku w Barczewie na Warmii. Naukę muzyki Pobierał w Świętej Lipce, a Studiował w Berlinie. W latach 1909 -14 Był dyrektorem artystycznym krakowskiego Towarzystwa Muzycznego, a w 1920 roku uczestniczył w akcji plebiscytowej na Warmii i Mazurach. W 1919 roku Osiadł na stałe w Poznaniu, gdzie w latach 1920 -27 Był wykładowcą w tutejszym Konserwatorium, zajmując się także działalnością kompozytorską i koncertową. Był organizatorem i kierownikiem chórów poznańskich, a w czasie zjazdów śpiewaczych Dyrygował połączonymi chórami. Dyrygował także koncertami symfonicznymi i Przewodniczył jury konkursów muzycznych w kraju i zagranicą. W latach okupacji hitlerowskiej Ukrywał się w Krakowie. Wrócił do Poznania w 1945 roku i tu Zmarł w 1946 roku. Pochowany Został w Krypcie Zasłużonych Wielkopolan przy kościele św. Wojciecha obok m. in. twórcy hymnu narodowego Józefa Wybickiego. Uprawiał niemal wszystkie formy muzyki instrumentalnej, a z Jego dorobku kompozytorskiego należy wymienić oratoria: Powrót syna marnotrawnego (1901), Quo vadis (1903) i Znalezienie św. Krzyża (1905), symfonie orkiestrowe i organowe, poematy symfoniczne, uwertury, koncerty instrumentalne i organowe oraz wiele dzieł kameralnych, chóralnych i pieśni, z których na wyróżnienie zasługuje skomponowana w 1910 roku na uroczystości grunwaldzkie w Krakowie melodia Roty do słów Marii Konopnickiej. Był także kompozytorem baletów oraz opery Legenda Bałtyku (1924). Obecnie można zwiedzać Muzeum Jego pamięci, urządzone w Jego domu (Aleja Wielkopolska 11, Poznań) |